Atribucija je preoblika odvisnoga ugradjivanja, kom se odnosna rečenica ugradjuje uz imenicu ili imeničku zamjenicu glavne rečenice. Takove odnosne rečenice zovu se atributne v. § 1378. Zatim se struktura odvisne rečenice (atributne odnosne) odstrani, a nje predikatna rič, ka je zgubila predikatne oznake, se ugradjuje u glavnu i sada jedinu rečenicu, uz istu onu imenicu ili imeničku zamjenicu, koj je bila atribuirana odnosna rečenica. Predikatna rič ugradjene rečenice prestaje biti predikat i postaje odredbena rič uz imenicu ili imeničku zamjenicu, neodvisno od toga, ki sintaksni položaj ta imenica ili imenička zamjenica zauzima u rečeničnoj strukturi, je li ona predikatna rič, subjekt, priložna oznaka ili objekt. Na svakom tom mjestu more imenica dostati odredbu, preobli­kovanu iz predikata atributne rečenice. Takova odredba ili definicija zove se atribut. Atribut more biti pridjevski i imenički.

Za preoblikovanje predikatov atributnih rečenic u atribute postoju odredjeni uvjeti, a nisu ni gramatičke oznake svih atributov jednake, zato se moraju različne vrsti atributov tretirati posebno.

Preoblika ishodnih rečenic u atribute nij svenek fakultativna i ne zavisi samo od stilskoga izbora. Postoju takove ishodne rečenice, ke se moraju preoblikovati u atribute, a i druge, u ke se moraju ugraditi atributi. Takove atribucije su obavezne, da bi struktura rečenice bila prihvatljiva.

Ča more biti atribut